خاطرات دفاع مقدس- فقط یک انگشتش را بدهید برای مادرش ببرم

اگر او زغال شده، پودر شده، شما را به خدا خاکسترش را بدهید برای مادر و خواهرش ببرم.

از همان کله صبح که تصمیم گرفتیم به انبار تدارکات برویم، گرفته و بی‌حال بود و برای این که گریه‌اش را نبینیم، سرش را به زیر انداخت. خیلی سعی می‌کرد که جلو ما اشکهایش سرازیر نشود و برای مشغول کردن خود، با زنجیر بازرسی دژبانی جلو در پادگان کلنجار می‌رفت. نیم ساعتی طول کشید تا راننده ما بتواند ماشین را روشن کند. در این نیم ساعت، پیرمرد یکسره التماس می‌کرد. ناگهان گویی چیزی به خاطرش رسیده باشد، رویش را به ما کرد و با گوشه چفیه سفیدی که به گردنش آویخته بود، اشکهایش را پاک کرد. با زور، بغض سنگینی را که داشت خفه‌اش می‌کرد، فرو برد و با حالی غمناک که بوی التماس می‌داد، گفت: «شما ... به او بگویید... راستش را به من بگویید....». سرش را پایین انداخت، چشمش را به کف سنگ فرش جلو در پادگان دوخت و با حالتی خاص که نفهمیدم روی سخنش با ماست یا با خودش، حرفش را ادامه داد: «مگر آدم ضعیفی هستم که از من پنهان می‌کنند... هان؟!»

سرش را بلند کرد، رویش را به طرف ما برگرداند و خواهش کنان گفت: «می‌دانید! ... من چیزی از او نمی‌خواهم، فقط ....».

لطفا برای مشاهده کامل، به ادامه مطلب بروید!!!!

خاطرات دفاع مقدس / شوخی های رزمندگان در جبهه

شوخ‌طبعی‎های رزمندگان، بخشی از فرهنگ گسترده و غنی دوران دفاع مقدس را در برمی‌گیرد، زندگی در جبهه علاوه بر همراه بودن با جهاد و عبادات، با شوخی‌ها و طنزپردازی‌هایی نیز آمیخته بود، به‌طوری که به اظهار بیشتر رزمندگان، یک روی دوران جنگ که کمتر به آن پرداخته شده، همین شوخ‌طبعی‌ها است؛ در ادامه خاطرات زیبایی تقدیم به مخاطبان می‌شود.

                   لطفا برای ادامه ، به ادامه مطلب بروید

محاسن بغل دستی

ایام رجب المرجب بود و هر روز دعای «یا من ارجوه لکل خیر» را می خواندیم. حاج آقا قبل از مراسم برای آن دسته از دوستان که مثل ما توجیه نبودند، توضیح می داد که وقتی به عبارت “یا ذوالجلال و الاکرام “رسیدید، که در ادامه آن جمله “حرّم شیبتی علی النار ” می آید، با دست چپ محاسن خود را بگیرید و انگشت سبابه دست دیگر را به چپ و راست تکان دهید. هنوز حرف حاجی تمام نشده ، یک بچه های تخس بسیجی از انتهای مجلس برخاست و گفت: اگر کسی محاسن نداشت ،چه کار کند؟ برادر روحانی هم که اصولا در جواب نمی ماند گفت: محاسن بغل دستی اش را بگیرد .چاره ای نیست، فعلا دوتایی استفاده کنند تا بعد!

خاطرات دفاع مقدّس – قسمت سوّم
شعار : صدام جارو برقیه
صبح روز عملیات والفجر۱۰ در منطقه حلبچه همه حسابی خسته بودند، روحیه‌ مناسبی در چهره بچه‌ها دیده نمی‌شد از طرفی حدود ۱۰۰اسیر عراقی را پشت خط برای انتقال به پشت جبهه به صف کرده بودیم برای اینکه انبساط خاطری در بچه‌ها پیدا شود و روحیه‌های گرفته آنها از آن حالت خارج شود، جلوی اسیران عراقی ایستادم و شروع به شعار دادن کردم و بیچاره‌ها هنوز، لب باز نکرده از ترس شروع به شعار دادن می‌کردند. مشتم را بالا بردم و فریاد زدم:«صدام جارو برقیه» و اونا هم جواب می دادند. فرمانده گروهان برادر قربانی کنارم ایستاده بود و می خندید. منم شیطونیم گل کرد و برای نشاط رزمنده ها فریاد زدم:«الموت لقربانی» اسیران عراقی شعارم را جواب می‌دادند بچه‌های خط همه از خنده روده بر شده بودند و قربانی هم دستش را تکان می‌داد که یعنی شعار ندهید! او می‌گفت: قربانی من هستم «انا قربانی» و اسیران عراقی هم که متوجه شوخی من شده بودند رو به برادر قربانی کردند و دستان خود را تکان می‌دادند و می‌گفتند:«لا موت لا موت» یعنی ما اشتباه کردیم.

لطفا برای مشاهده کامل ، به ادامه مطلب بروید !!!!!

خاطرات دفاع مقدّس – قسمت دوّم

لبخند رضایت هنگام شهادت
شب چادر خود را همه جا پهن كرده بود آسمان را چند لكه ابر پوشانيده بود بچه‌ها همه براي حمله آماده شده بودند. همديگر را در آغوش مي‌گرفتند و با يكدنيا خوشحالي، به چهره يكديگر خيره نگاه مي‌كردند كدام سعادت شهادت ‌خواهيم داشت؟ همه زير لب دعا مي‌خواندند. نگاهم به «دنيكاني» بود او را كمتر در سكوت مي‌ديدم. هميشه يا دعا مي‌كرد يا بچه‌ها را در راهي كه پيش گرفته بودند، مي‌ستود. مدام صلوات مي‌فرستاد. حالا هم داشت صلوات مي‌فرستاد.