جهانبینی شهدا در کلام شهدا / فرازی از وصیتنامه شهدا

 شهید محمدعلي رضائي

چرا خداوند پيامبر را مأمور نمود؟ و چرا پيامبر را در زمان خاصي فرستاد. امام حسين چرا جهاد نمود با آنكه مي‌دانست در اين جهاد كشته خواهد شد و ظاهراً شكست خواهد خورد؟ چرا جوان عاليقدر خود را چون علي اكبر با دست خود به جهاد اعزام نمود تا جام شهادت بنوشد؟ حسين با اينكه مي‌دانست اهل بيتش اسير مي‌شوند چرا به چنين اقدامي دست زد؟ همة اينها براي امام هدف داشت و آن هذف زنده نگهداشتن مكتب حياتبخش اسلام بود.

برادرجان ما پيرو اهل بيت عصمت و طهارت هستيم و اينك زمن آن است كه به مظلوميت امام حسين پي ببريم چون به فرمودة پير جماران ما فرزندان عاشورا هستيم. آري، ما فرزندان عاشورا هستيم و وارثان خون حسين و بايد يزيديان زمان و متجاوزين به قرآن را سرجاي خود بنشانيم. ما مورد ظلم و تعدّي واقع شديم و بايد به احياي حق و كلمه‌ لالاله الاالله و محمد رسول الله جهاد كنيم.

لطفا برای مشاهده کامل، به ادامه مطلب بروید!!!!

خاطرات دفاع مقدس / شوخی های رزمندگان در جبهه

شوخ‌طبعی‎های رزمندگان، بخشی از فرهنگ گسترده و غنی دوران دفاع مقدس را در برمی‌گیرد، زندگی در جبهه علاوه بر همراه بودن با جهاد و عبادات، با شوخی‌ها و طنزپردازی‌هایی نیز آمیخته بود، به‌طوری که به اظهار بیشتر رزمندگان، یک روی دوران جنگ که کمتر به آن پرداخته شده، همین شوخ‌طبعی‌ها است؛ در ادامه خاطرات زیبایی تقدیم به مخاطبان می‌شود.

                   لطفا برای ادامه ، به ادامه مطلب بروید

محاسن بغل دستی

ایام رجب المرجب بود و هر روز دعای «یا من ارجوه لکل خیر» را می خواندیم. حاج آقا قبل از مراسم برای آن دسته از دوستان که مثل ما توجیه نبودند، توضیح می داد که وقتی به عبارت “یا ذوالجلال و الاکرام “رسیدید، که در ادامه آن جمله “حرّم شیبتی علی النار ” می آید، با دست چپ محاسن خود را بگیرید و انگشت سبابه دست دیگر را به چپ و راست تکان دهید. هنوز حرف حاجی تمام نشده ، یک بچه های تخس بسیجی از انتهای مجلس برخاست و گفت: اگر کسی محاسن نداشت ،چه کار کند؟ برادر روحانی هم که اصولا در جواب نمی ماند گفت: محاسن بغل دستی اش را بگیرد .چاره ای نیست، فعلا دوتایی استفاده کنند تا بعد!

خاطرات دفاع مقدّس – قسمت سوّم
شعار : صدام جارو برقیه
صبح روز عملیات والفجر۱۰ در منطقه حلبچه همه حسابی خسته بودند، روحیه‌ مناسبی در چهره بچه‌ها دیده نمی‌شد از طرفی حدود ۱۰۰اسیر عراقی را پشت خط برای انتقال به پشت جبهه به صف کرده بودیم برای اینکه انبساط خاطری در بچه‌ها پیدا شود و روحیه‌های گرفته آنها از آن حالت خارج شود، جلوی اسیران عراقی ایستادم و شروع به شعار دادن کردم و بیچاره‌ها هنوز، لب باز نکرده از ترس شروع به شعار دادن می‌کردند. مشتم را بالا بردم و فریاد زدم:«صدام جارو برقیه» و اونا هم جواب می دادند. فرمانده گروهان برادر قربانی کنارم ایستاده بود و می خندید. منم شیطونیم گل کرد و برای نشاط رزمنده ها فریاد زدم:«الموت لقربانی» اسیران عراقی شعارم را جواب می‌دادند بچه‌های خط همه از خنده روده بر شده بودند و قربانی هم دستش را تکان می‌داد که یعنی شعار ندهید! او می‌گفت: قربانی من هستم «انا قربانی» و اسیران عراقی هم که متوجه شوخی من شده بودند رو به برادر قربانی کردند و دستان خود را تکان می‌دادند و می‌گفتند:«لا موت لا موت» یعنی ما اشتباه کردیم.

لطفا برای مشاهده کامل ، به ادامه مطلب بروید !!!!!