خاطرات دفاع مقدّس - قسمت اوّل

نوشیدن شهد شهادت در آغوش پدر

هر چه به شب نزديكتر مي‎شديم، شعله‎هاي انتظار در وجود ما، براي رفتن به خط مقدم بيشتر زبانه مي‎كشيد. بالاخره لحظات انتظار به سر آمد و فرمان حركت از فرماندهي رسيد. آن شب هواي كردستان بسيار سرد و آسمان صاف و مهتابي بود و ماه هم چون چراغي زينت بخش سينة آسمان بود.
مقداري از راه را طي كرده بوديم كه خبر رسيد عمليات لغو شده است.
گر چه همگي به سنگر بازگشتيم، ليكن خيلي ناراحت بوديم از اين كه چرا در چنين هواي صاف و مهتابي عمليات لغو گرديد. وقتي براي نماز صبح برخاستيم آسمان به شدت ابري و بغض كرده بود. شب دوباره آماده باش دادند. با توجه به بدي هوا انتظار مي‎رفت كه دوباره عمليات لغو شود. اما چنين نشد، زيرا درست نزديكي‎هاي دشمن از خودروها پياده شديم. بقيه راه را پياده ادامه داديم هوا بسيار سرد بود و حتي هر لحظه سردتر هم مي‎شد. در آن هواي سرد و باراني ـ با گذشتن از كوهها و دره‎هاي مخوف توانستيم به ياري خدا ـ تا پشت سنگرهاي دشمن نفوذ كنيم. محل استقرار دشمن درست زير كوه قرار داشت. از آن جا به بعد بايد در كمال سكوت و بدون سر و صدا حركت مي‎كرديم. در همين موقع برف سنگيني شروع به باريدن كرد. عليرغم برودت هوا و بارش سنگين برف، هيچ كس احساس سرما نمي‎كرد و پيشروي به سوي دشمن ادامه پيدا كرد. به وسيله بي‎سيم اطلاع دادند كه به خطوط دشمن رسيده‎ايم. بدون كوچكترين صدا در داخل شيارها پنهان شديم. پس از استقرار در اثر كمي تحرك كم كم سرما به سراغمان آمد. ساعت 5/4 صبح عمليات آغاز شد. و رزمندگان پيشروي را آغاز كردند. در اولين لحظه نگهبانان عراقي در سر پستهايشان معدوم شدند. و بانگ الله اكبر در كوهستان طنين افكند. تعدادي از رزمندگان با ورود به ميادين مين و خنثي كردن آنها راه را براي عبور ديگران هموار كردند. گروهي شهيد و تعدادي مجروح به جاي مانده بود. امدادگران همچون فرشتگان نجات به كمك مجروحين شتافتند. در بين امدادگران پيرمردي بود كه بيش از همه تلاش مي‎كرد و رزمنده‎اي در اثر انفجار مين هر دو پايش قطع شده و خون زيادي از محل جراحت جاري بود. تعداي ديگر نيز چنين وضعي داشتند، ليكن صلابت و استواري در چهره‎ها نمايان بود و شايد در آن شرايط تنها مرگ بود كه مي‎توانست ما را از ادامة راهمان باز دارد. پيرمرد با مهرباني به وضع مجروحين رسيدگي مي‎كرد در همين حال متوجه شد كه يكي از مجروحين پسر خودش است. به شدت متأثر شده و مي‎گريست. فرزندش را كه غرق در خون بود در آغوش گرفت تا به پشت جبهه منتقل كند ولي پسرش كه از درد مي‎ناليد مانع شد و گفت كه: «پدر برو و به بقيه برس. من وضعم از بقيه بهتره. برو پدر، برو به ديگران برس» اما بيشتر از اين چند جمله نتوانست بگويد كه در آغوش پدر خويش، روح پاكش به طارم اعلي پرواز كرد.
پدر نيز در حالي كه اشك مي‎ريخت سر بر آسمان برداشت و گفت: «خداوندا اين قرباني را از من قبول كن. اميدوارم كه در تربيت آن كوتاهي نكرده باشم».

حديث جبهه - محمود سيف

با پای قطع شده به  کربلا می روم
قبل از اين كه از طريق پشتيباني مهندسي ـ رزمي جهاد به جبهه اعزام شوم، به عنوان راننده، برادران رزمنده را ازتهران به اهواز و بالعكس منتقل مي‎كردم. تا اين كه از رسانه‎هاي گروهي اعلام شد كه به راننده لودر و بلدوزر نياز است. فوراً به جهاد استان تهران مراجعه كردم از آن جا نيز به ستاد پشتيباني اهواز اعزام گرديدم از آن جا هم به اصفهان مأمور شدم. هدف من از آمدن به جبهه، خدمت به اسلام و انقلاب بود. تا بتوانم به مسئوليتي كه شهدا بر دوشم نهاده بودند عمل كنم. به دليل شناختي كه از تعميران داشتم، مدتي به عنوان مسئول تعميرات دستگاهها خدمت كردم. ليكن از احداث خاكريز و كارهاي خط مقدم نيز غافل نبودم. كار ما پشتيباني است و هر چه خاكريز بيشتر بزنيم جان تعداد بيشتري از رزمندگان در برابر گلوله‎هاي دشمن در امان خواهد ماند. به همين جهت هميشه قبل از عمليات، برادران جهاد تا قلب دشمن پيش مي‎روند. و حتي در حين عمليات نيز پا به پاي برادران پياده سنگر به سنگر با خصم مي‎جنگند.
جالب است اگر بدانيد كه در جبهه به برادران جهاد «سازمان مسكن جبهه» نيز مي‎گويند همان طور كه مردم در شهرها نياز به خانه و مسكن دارند. خانة يك رزمنده نيز سنگر اوست كه توسط جهادگران زده مي‎شود. اين برادران از حالات به خصوصي برخوردارند و برنامة دعاها و نيايش‎هاي عجيبي دارند.
بعدها گروهي را در اختيار من گذاشتند تا به آنها آموزش‎هاي لازم را بدهم، مدتي به اين كار مشغول بوديم تا اين كه شب عمليات فرا رسيد. همان شب معروف، شبي كه همة رزمندگان آرزوي رسيدن آن را دارند و در انتظارش لحظه شماري مي‎كنند. در اين عمليات من مسئول گروهي بودم كه نام بهشتي (3) را بر آن نهاده بودند. مأموريت ما عبارت بود از رفتن به خاك عراق و در منطقه پاسگاه زيد، و احداث يك خاكريز كه به طرف بهشتي (2) كشيده مي‎شد. و بهشتي (2) نيز يك كيلومتر جلو برود و به طرف بهشتي (1) خاكريز بزند. و بهشتي (1) نيز كار را تا پايان ادامه دهد. تا عمليات مهندسي رزمي تكميل گردد.
آن شب پشت بي‎سيم قرار گرفتم و لحظه به لحظه موقعيت خود و خاكريزها را گزارش مي‎كردم. اتفاقاً برادراني كه در آن شب وارد عمل شده بودند، تازه كار بوده و از تجارب زيادي برخوردار نبودند. به همين دليل، من در كنار آنها حركت مي‎كردم. تا ضمن اين كه به آنها روحيه مي‎دادم، كارهاي لازم را هم به آنها بياموزم.
هم چنان به طرف پاسگاه زيد در حركت بوديم كه خمپاره‎اي در كنار ما منفجر شد. تركش آن به پايم اصابت كرد. تمام وجودم داغ شده بود. احساس مي‎كردم كه دارد جان از بدنم خارج مي‎شود. لحظاتي گذشت با كمي تأمل، متوجه شدم كه مي‎توانم خود را حركت دهم. بلند شدم تا از ساير بچه‎ها عقب نمانم اما نتوانستم بايستم و به زمين غلتيدم. بعد در بيمارستان فهميدم كه استخوان پايم خرد شده است. پاي چپم را از ران قطع كردند. امروز خوشحالم كه پايم را در راه انقلاب و خدا داده‎ام.
حديث جبهه - اكبر سبحاني

    منبع : اندیشه قم